در قرآن شتری که برای قربانی در حج می کشند، به عنوان “هدی” معرفی می کند که بیانگر آن است که هدایت به سوی تقوای الهی دارد، زیرا با هدیه و قربانی به پیشگاه خدا، جهت گیری انسان به سوی حقیقت تغییر می یابد؛ چرا که خون و گوشت قربانی به خداوند نمی رسد و آنچه از این هدی و قربانی به خدا می رسد، همان تقواپیشگی مردم و اظهار عبودیت و در امان ماندن از خشم الهی است (مائده، آیه ۹۵؛ حج، آیه ۳۷)
واژه “هدیه” در آیات ۳۵ و ۳۶ سوره نمل آمده است. در این آیه، به هدیه‌ای که ملکه سبا “بلقیس” برای حضرت سلیمان علیه السلام فرستاد، اشاره شده است: “وَإِنِّي مُرْسِلَةٌ إِلَيْهِمْ بِهَدِيَّةٍ فَنَاظِرَةٌ بِمَ يَرْجِعُ الْمُرْسَلُونَ” همانا من ارسال می‌کنم، به سوی آنان هدیه‌ای، و منتظر می‌مانم. تا فرستادگان من برگردند.” خداوند در آیه ۳۶ سوره نمل، یکی از آثار هدیه را شادمانی می داند. هدیه اگر خدایی باشد در هدیه دهنده و هدیه گیرنده اثر مثبت به جا می گذارد و شادمانی و سرور را در آنها برمی انگیزد.
