نذر، پیش از اسلام نیز وجود داشته است. قرآن کریم داستان نذر همسر عمران (آل عمران، آیه ۳۵) و حضرت مریم (مریم، آیه ۲۶) را نقل کرده و عمل به نذر را یکی از ویژگی‌های عباد الرحمن بر می‌شمرد. (سوره انسان، آیه ۷)
همانطور که اشاره شد، نذر در قبل از اسلام نیز وجود داشته است. یکی از موارد درباره ی اجداد رسول خدا صلی الله علیه و آله بوده که در حدیث «انا ابن الذّبیحین» اشاره شده است؛ منظور از ذبیح اول، حضرت اسماعیل علیه السلام و ذبیح دوم، عبداللّه پدر گرامی رسول خدا صلی الله علیه و آله است. (با نقد و تحلیل هایی که وجود دارد).
داستان ذبح عبداللّه را بسیاری از مورخان شیعه و سنی، نقل کرده اند.
در جریان دفن هدایا و اموال کعبه و جستجوی قریش، عبدالمطلب در کنار خانه ی کعبه، خواب حفر چاه زمزم را دید و پس از درگیری و رفع موانع، چاه را حفر نمود و هدایا را از میان چاه بیرون آورد و همه را برای ساختن درهای کعبه و تزئینات آن به کار برد؛ بعد از آن بود که مردم مکه و حاجیان از آب سرشار زمزم بهره مند گشتند.
گویند وقتی که عبدالمطلب برای حفر زمزم، مخالفت قریش و اعتراضات آنان را دید، با خود نذر کرد که اگر خداوند، ده پسر به او عطا فرماید، یکی از آنها را در راه خدا، در کنار کعبه قربانی کند. این در زمانی بود که یک پسر بیشتر نداشت. خداوند این حاجت او را برآورده کرد. با گذشت چند سال، ده پسر پیدا کرد و با تولد آخرین آنها، به یاد نذر خود افتاد؛ لذا پسران خود را جمع کرد و داستان نذر خود را برای آنان گفت. فرزندان به او گفتند: «ما همه در اختیار شما هستیم!» عبدالمطلب بعد از دیدن آمادگی پسرانش، آنان را کنار کعبه برد و برای انتخاب یکی از آنان قرعه زد که به نام عبداللّه که نزد پدر، از همه محبوب تر بود، درآمد.
علیرغم مخالفت بزرگان قریش، عبدالمطلب گفت: «نذری کرده ام که باید به آن وفا کنم» بعد از گفتگوی زیاد، قرار شد از شتران زیادی که عبدالمطب داشت بیاورند و بین آنها و نام عبداللّه قرعه بزنند که بالاخره عبدالمطلب به فدیه کردن صد شتر، به جای فرزندش رضایت داد و با ذبح شتران آنها را بین مردم مکه تقسیم نمود. این نمونه ای از نذر در برابر شکر الهی بوده است.
