یکی از مواردی که در سیره پیامبر اکرم و اهل بیت علیهم السلام به وفور می‌خوانیم اطعام مؤمنان است. آنچه از جمع‌بندی روایات بر می‌آید این است که خداوند پاداش و جزای خیر اطعام مؤمنین را هم در دنیا و هم در آخرت عطا می‌کند. در ادامه به برخی از این روایت ها اشاره شده است.
پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله می فرمایند:
فمَا أقَرَّ بي مَن باتَ شَبْعانَ و جارُهُ المسلمُ جائعٌ ؛ به من ايمان نياورده است آن كه شب با شكم سير بخوابد و همسايه مسلمانش گرسنه باشد. الأمالي للطوسي، ۵۲۰/۱۱۴۵
من اطعم ثلاثه نفر من المسلمين اطعمه الله من ثلاث جنان في ملكوت السموات؛ كسي كه سه نفر از مسلمانان را اطعام كند خداوند او را از سه باغ بهشتي در ملكوت آسمانها اطعام خواهد كرد. اصول كافى، ج ۲، باب اطعام مؤمن، ح ۳
مِنْ الايمان حسن الخلق و اطعام الطعام و اراقة الدماء؛ از ايمان حسن خلق و اطعام طعام و ريختن خون (قرباني كردن در راه خدا) است. بحارالانوار، ج ۷۴، حديث ۳۵
امام علی علیه السلام نیز فرموده اند:
قوتُ الجسادِ الطَّعامُ وَ قوتُ الرواحِ الطعامُ؛ غذاى جسم، خوردن و غذاى روح، خوراندن است. دعوات(راوندی)، ص۱۴۲؛ مشكاة الأنوار، ص ۳۲۵
ما اَكَلْتَهُ راحَ، وَ ما اَطْعَمْتَهُ فاحَ؛ آنچه خورده اى، از دست رفته است و آنچه به ديگران خورانده اى، منتشر شده است [و براى آخرتت مى مانَد]. غرر الحكم، ح ۹۶۳۴
امام سجاد علیه السلام نیز در اهمیت اطعام مؤمنان فرموده اند:
مَنْ أَطْعَمَ مُؤْمِناً مِنْ جُوعٍ أَطْعَمَهُ اللَّهُ مِنْ ثِمَارِ الْجَنَّةِ وَ مَنْ سَقَى مُؤْمِناً مِنْ ظَمَإٍ سَقَاهُ اللَّهُ مِنَ الرَّحِیقِ الْمَخْتُومِ؛ هر که مؤمنى را در گرسنگى اطعام کند، خداوند از میوههاى بهشت بخوراند و هر که مؤمن تشنهاى را سیراب کند، خداوند او را از شراب سربسته بهشت بنوشاند. الکافی ،ج۲، ص۲۰۱
هر کس با شکم سیر بخوابد در حالی که در نزدیکی او مؤمنی گرسنه باشد، خداوند متعال می‌فرماید: ای فرشتگانم! شما را بر این بنده گواه می‌گیرم که به وی فرمان دادم ولی نافرمانی کرد و از دیگری فرمان برد، او را به عملش وانهادم. به عزت و جلالم سوگند هرگز او را نمی‌بخشم. ثواب الاعمال، شیخ صدوق، جلد ۱، صفحه۲۵۰
امام باقر علیه السلام می فرمایند:
إنَّ اللّه يُحِبُّ إطعامَ الطَّعامِ وَ إفشاءَ السَّلامِ؛ خداوند غذا دادن و (به همه) سلام كردن را دوست دارد. محاسن، ج۲، ص۳۸۸، ح۷
امام صادق علیه‌السلام می‌فرمایند:
مَنْ أَشْبَعَ مُؤْمِناً وَجَبَتْ لَهُ الْجَنَّةُ؛ هر که مؤمنى را سیر کند، بهشت برایش واجب شود. الكافی ج ۲ ص۲۰۰
لَأَنْ أُطْعِمَ رَجُلًا مِنَ الْمُسْلِمِینَ أَحَبُّ إِلَیَّ مِنْ أَنْ أُطْعِمَ أُفُقاً مِنَ النَّاس قُلْتُ وَ مَا الْأُفُقُ قَالَ مِائَةُ أَلْفٍ أَوْ یَزِیدُونَ؛ اگر مسلمانى را اطعام کنم، نزد من محبوب‌تر است از اینکه همه مردمِ یک افقى را اطعام دهم. راوى گوید: گفتم یک افق چیست؟ فرمود: یک صد هزار یا بیشتر. الكافی، ج ۲، ص۲۰۲
مَنْ اَطْعَمَ مُؤْمِنا حَتَّي يَشْبَعَهُ لَمْ يَدْرِ أَحَدٌ مِنْ خَلْقِ اللّهِ ما لَهُ مِنَ الاَْجْرِ فِي الاْخِرَةِ، لا مَلِكٌ مَقَرَّبٌ، وَ لا نَبِيٌّ مُرَسَلٌ اِلا اللّهُ رَبُّ الْعالِمينَ؛ كسي كه مؤمني را اطعام كند تا سير شود احدي از خلق خدا نمي داند، چقدر در آخرت پاداش دارد، نه فرشتگان مقرب الهي و نه پيامبران مرسل، جز خداوند كه پروردگار عالميان است. اصول كافى، ج ۲، باب اطعام مؤمن، ح ۳.
