الف) نذر کننده
باید دارای شرایط تکلیف، مسلمان و دارای قصد و اختیار باشد.
ب) صیغه ی نذر
نذر، گاهی به خاطر شکر الهی است، گاهی جهت دفع بلا، گاهی برای جلوگیری از حرام یا ترک واجب، و گاهی نیز بدون شرط است. نذر، باید با لفظ جلاله ی «اللّه» باشد، زمانی عمل به نذر الزامی است که صیغه نذر به عربی یا فارسی خوانده شود. این صیغه در زبان فارسی این چنین است: «برای خدا بر عهده و ذمه من باشد اگر فلان حاجت و خواسته من برآورده شد، فلان کار را انجام می‌دهم.» بنابراین اگر این صیغه به صورت شرعی آن گفته نشود، عمل به آن نذر ضرورتی ندارد. صیغه نذر احتیاج به قصد قربت دارد.
پ) متعلق نذر
انسان می‌تواند انجام دادن کاری را نذر کند که از نظر شرعی رجحان داشته باشد. مثلاً نذر کند یک عمل مستحب یا واجب را انجام دهد و یا کار حرام یا مکروهی را ترک کند. بنابراین نذر ترک یک عمل مستحب یا واجب و یا انجام یک کار مکروه و یا حرام باطل است.
ت) امکان انجام نذر
انسان کاری را می‌تواند نذر کند که در توانش باشد. حتی اگر کسی در زمان نذر قادر به انجام آن باشد اما بعد از نذر از انجام آن عاجز شده باشد در این صورت نیز نذر باطل است.
