پس از تحولات سال ۱۳۵۷ در ایران، وقف و فرهنگ آن دوباره و از نو احیا شد. امام خمینی که عمر خود را وقف جلب رضای خدا و مبارزه علیه طاغوت کرد، به سنت شریف وقف توجهی خاص داشت و همچون دیگر فقهای بزرگ اسلام و در کتاب تحریرالوسیله بابی را در کنار سایر فروعات دین به وقف اختصاص داد و فتوای ایشان در مورد وقف چنین است که موقوفات باید به حال وقفیت باقی مانده و بدان عمل شود.
این خود نشاندهنده اهمیتی است که وقف در این دوران دارد و در همین زمان است که موقوفات از گسستگی و نابسامانی ناشی از سیطره طاغوت خارج شد. مقام و مرتبه واقعی خویش را یافت . فتوای شجاعانه امام بعد از ۷۳روز روند رو به انحطاط موقوفات در زمان پهلوی را متحول کرد.
ایشان فتوا دادند: تمام اسناد زمینهای وقفی که در اصلاحات ارضی بهصورت ملکی به مردم واگذار شده بود، باطل و باید به حالت وقفی خود بازگردد و عمل به وقف انجام شود.
نتیجه این فتوا و پیگیریهای نظام جمهوری اسلامی ثبت ۲۹ هزار و ۹۰۳ موقوفه در زمینههای مختلف است.
مهمتر از احیای موقوفات، احیای فرهنگ وقف بوده است، فرهنگی که در دوران قبل رو به فراموشی می رفت دوباره زنده شد.
بهعنوان نمونه در دورههای پهلوی اول و دوم فقط ۲۱۲ وقف در استان خراسان رضوی ثبت شده بود، در حالی که طی ۴۰ سال پس از انقلاب اسلامی ۴۰۰۰ وقف تنها در همین استان به ثبت رسیده است.