“نذر” اعم از انجام يا ترك كاری است كه از نظر حكم شرعی انجام يا ترك دادن آن بر انسان لازم نيست، ولي شخص با اجراي صيغه نذر، آن را بر خودش واجب كند، بنابراين انجام يا ترك آن كار بر او واجب شرعی مي شود و در صورت تخلف می بايست تبعات آن را مانند كفاره نذر بپردازد.
با توجه به معنای نذر از نظر شرع مبین اسلام و نظر مراجع محترم تقلید “نذر آن است که انسان براى خدا ملتزم شود که کار خیرى را به جا آورد، یا کارى را که نکـردن آن بهتـر اسـت تـرک کند و اینکه در نذر باید صیغه خوانده شود، و لازم نیست آن را به عربى بخوانند، پس اگر بگوید: (چنانچه مریضم خوب شود یا فلان مشکل حل شود، براى خدا بر من است که مبلغی را به این نیت هزینه کاری از جمله پرداخت به فقیر، یا اماکن متبرکه و… نمایم.) نذر او صحیح است.”
بی شک نذر، عهدي ميان انسان و خداوند است که از آن راهي براي رسيدن به حضرت حق و اجابت دعا ياد می شود. ادای نذر يکي از مرسوم‌ترين و سنتی تریـن روش‌‌هـايي است کـه شخص به هنگـام نيـاز به توجـه خداونـد و بستن عهدي با پروردگار خود و همچنین اهل بیت عصمت و طهارت علیهم السّلام براي برآورده شدن خواسته اش به آن متوسل می گردد. در اين روش يکي از مطمئن‌ترين راه های رسيدن به خواسته مورد نظر، وسيله قرار دادن این ذوات مقدسه علیهم السّلام و متعلقین به این خاندان محترم و معظّم است.
