اسلام، سنّت قربانی را که در عهد جاهلیت به نوعی متداول بود، با شرایط خاصّی، نسبت به آن ترغیب و تشویق کرد و سنّتهای جاهلانه و ستمکارانه معمول زمان را تحریم کرد. مثلا درباره قربانی، قربانی آدمیان را به هر عنوان که باشد قتل نفس و گناهی بزرگ شمرده است و مرتکب این جنایت را مستحق کیفر دانسته و همچنین مقاصد جاهلانه دیگری، از قبیل: رسیدن بو، گوشت و یا خون قربانی به خدایان که در ادیان و اقوام دیگر دنبال می‌شود به شدّت نفی کرده است.
قرآن می‌گوید:«لَنْ يَنَالَ اللَّهَ لُحُومُهَا وَلَا دِمَاؤُهَا وَلَٰكِنْ يَنَالُهُ التَّقْوَىٰ مِنْكُمْ؛ (بدانید که) هرگز گوشت و خون این قربانیها نزد خدا (به درجه قبول) نمی‌رسد لیکن تقوای شماست که به (پیشگاه قبول) او خواهد رسید. این چنین این بهایم را مسخر شما ساخته تا خدا را به پاس آنکه شما را هدایت فرمود تکبیر و تسبیح گویید (و شکر نعمتش به جای آرید) و تو (ای رسول) نیکوکاران را (به سعادت ابد) بشارت ده.»؛حج/سوره۲۲، آیه۳۷.
از نظر اسلام، قربانی گذشته از زنده نگه داشتن مکتب توحیدی ابراهیم علیه السلام، و سنّت قربانی او؛ دارای منافع مادّی دیگری نیز هست که همه آنها در جهت سعادت اخروی و رفاه حال دنیوی انسانها می‌باشد. قربانی برای رفع نیاز مستحقان و دردمندان، اهدای به همسایگان و استفاده خانواده است؛ و در روایت داریم؛ عن ابی جمیله عن ابی عبد اللّه علیه السلام قال: سألته عن لحم الاضالحی: فقال: کان علی بن الحسین و ابنه محمّد علیهما السّلام یتصدّقان بالثّلث علی جیرانهما و بثلث علی المساکین و ثلث یمسکانه لاهل البیت علل الشرایع، ج۲، ص۴۳۸.
