ذبح قربانی جهت تقرب پروردگار از زمان آدم ابوالبشر علیه السلام شروع شد، وقتی که دو فرزندش هابیل و قابیل به ترتیب یک قوچ و مقداری گندم را به عنوان قربانی به بارگاه خداوندی تقدیم کردند، به دستور و روال آن زمان صاعقه‌ای از آسمان قربانی هابیل را سوزاند که این علامت قبولی بود و قربانی قابیل به حال خود باقی ماند.
در قرآن مجید این واقعه تاریخی چنین آمده است: «وَاتْلُ عَلَيْهِمْ نَبَأَ ابْنَيْ آدَمَ بِالْحَقِّ إِذْ قَرَّبَا قُرْبَانًا فَتُقُبِّلَ مِنْ أَحَدِهِمَا وَلَمْ يُتَقَبَّلْ مِنَ الْآخَرِ قَالَ لَأَقْتُلَنَّكَ ۖ قَالَ إِنَّمَا يَتَقَبَّلُ اللَّهُ مِنَ الْمُتَّقِينَ؛ و بخوان بر آنها به حقیقت حکایت دو پسر آدم (قابیل و هابیل) را، که چون تقرب به قربانی جستند از یکی پذیرفته شد و از دیگری پذیرفته نشد. (قابیل به برادرش هابیل) گفت: البته تو را خواهم کشت. (هابیل) گفت: بی‌تردید خدا (قربانی را) از متقیان خواهد پذیرفت.» مائده/ ۲۷.
پیش از اسلام گروهی، ارزاق عمومی مردم را، با همه نیازهایی که داشتند به عنوان قربانی به آتش می‌کشاندند. مردم جزیرة العرب نیز، همین روشها و اهداف غلط را در زمینه قربانی دنبال می‌کردند، تا آن‌که خورشید تابناک اسلام طلوع کرد، بر روی همه این آیین‌های جاهلانه خط بطلان کشید، و در مورد قربانی نیز طریق صحیح و سازنده‌ای را که موجب صفای باطن و رفاه حال جوامع انسانی می‌باشد، ارائه داد.
