اطعام از مصادیق انفاق و احسان است. اسلام برای حفظ حرمت انسانها و ایجاد تعادل اقتصادی در جامعه، صاحبان ثروت را ملزم کرده که بخشی از اموال خود را برای تأمین هزینه زندگی و رفع‌گرسنگی نیازمندان اختصاص دهند: « وفی اَمولِهِم حَقٌّ لِلسّائِلِ والمَحروم » (ذاریات/ آیه۱۹) همچنین قرآن کریم بی‌توجهی به اطعام نیازمندان را از آثار کفر به مبدأ هستی شمرده است: « اِنَّهُ كانَ لايُؤمِنُ بِاللّهِ العَظيم و‌لا‌يَحُضُّ عَلى طَعامِ‌المِسكين ». (حاقّه/ آیه۳۴-۳۳) و بر ترک اطعام، آثار زیانباری مترتب کرده و در آیاتی اطعام به مسکین در روزهای سخت را نِمودی از مجاهدت با نفس و وسوسه‌های شیطانی شمرده شده است.
