نذر به عنوان وسيله تقرب و جلب محبت الهي مورد تاييد شريعت اسلامي و آموزه هاي قرآني قرارگرفته است. پس مي توان نذر را براي حل مشكلات و رهايي از مصيبت ها و همچنين دست يابي به اموري خاص به كار گرفت و نذر در حقيقت نوعي توسل و وسيله جستن براي رسيدن به فضل الهي و تقرب به اوست.

قرآن کریم در آیه ی ۲۷۰ سوره ی بقره چنین آورده است: «وَمَا أَنْفَقْتُمْ مِنْ نَفَقَةٍ أَوْ نَذَرْتُمْ مِنْ نَذْرٍ فَإِنَّ اللَّهَ يَعْلَمُهُ ۗ وَمَا لِلظَّالِمِينَ مِنْ أَنْصَارٍ؛ هر چه انفاق کنید و یا به نذر صدقه دهید، همانا خداوند می داند و ستمکاران را در دو جهان یار و معینی نخواهد بود.»

در آیه ی ۷ سوره ی دهر، وفای به نذر را تأکید می کند: «يُوفُونَ بِالنَّذْرِ وَيَخَافُونَ يَوْمًا كَانَ شَرُّهُ مُسْتَطِيرًا؛ بندگان خدا، وفا به نذر کرده، می ترسند از روزی که شرّ آن گسترده است».

در تفسیر این آیه، مفسران بر این باورند که این آیه در مورد خانواده ی عصمت و طهارت علیهم السلام، امیرالمؤمنین حضرت علی علیه السلام و صدیقه ی طاهره حضرت زهرا سلام الله علیها و دو فرزند گرامی آن حسن و حسین علیهاالسلام نازل شده؛ آنگاه که حسن و حسین – دو نور دیده ی گرامی آنان – مریض شده بودند، همگی نذر نمودند که اگر خداوند عالم بر آنان شفا کرامت فرمود، سه روز روزه بگیرند و پس از آنکه حاجت شان برآورده شد، سه روز متوالی روزه گرفتند.

در این دو آیه، اشاره به وفای به نذر و خوف از شر روز رستاخیز شده، که بر وجوب وفای نذر دلالت می کند.

مَثَلُ الَّذينَ يُنْفِقُونَ أَمْوالَهُمْ في‏ سَبيلِ اللَّهِ کَمَثَلِ حَبَّةٍ أَنْبَتَتْ سَبْعَ سَنابِلَ في‏ کُلِّ سُنْبُلَةٍ مِائَةُ حَبَّةٍ وَ اللَّهُ يُضاعِفُ لِمَنْ يَشاءُ وَ اللَّهُ واسِعٌ عَليمٌ (بقره/۲۶۱)

مثل آنان که مالشان را در راه خدا انفاق می کنند به مانند دانه ای است که از آن هفت خوشه بروید و در هر خوشه صد دانه باشد ، و خداوند از این مقدار نیز برای هر که خواهد بیفزاید ، و خدا را رحمت بی منتهاست و (به همه چیز) داناست.

يا أَيُّهَا الَّذينَ آمَنُوا اتَّقُوا اللَّهَ وَ ابْتَغُوا إِلَيْهِ الْوَسيلَةَ وَ جاهِدُوا في‏ سَبيلِهِ لَعَلَّکُمْ تُفْلِحُونَ (مائده/۳۵)

ای اهل ایمان ، از خدا بترسید و به سوی او وسیله جویید و در راه او جهاد کنید ، باشد که رستگار شوید.

فَکُلي‏ وَ اشْرَبي‏ وَ قَرِّي عَيْناً فَإِمَّا تَرَيِنَّ مِنَ الْبَشَرِ أَحَداً فَقُولي‏ إِنِّي نَذَرْتُ لِلرَّحْمنِ صَوْماً فَلَنْ أُکَلِّمَ الْيَوْمَ إِنْسِيًّا (مریم/۲۶)

پس (از این رطب) تناول کن و (از این چشمه آب) بیاشام و چشم خود (به عیسی) روشن دار ، و هر کس از جنس بشر را که ببینی (به اشاره) با او بگو: برای خدای رحمان نذر روزه (سکوت) کرده ام و امروز با هیچ انسانی سخن نخواهم گفت.

ثُمَّ لْيَقْضُوا تَفَثَهُمْ وَ لْيُوفُوا نُذُورَهُمْ وَ لْيَطَّوَّفُوا بِالْبَيْتِ الْعَتيقِ (حج/۲۹)

آن گاه باید مناسک حج و حلق و تقصیر را به جای آرند ( یعنی سر بتراشند و ناخن و موی بسترند تا از احرام به درآیند ) و به هر نذر و عهدی که ( در حج ) کردند ( یا به هر پیمانی که با خدا و خلق بسته اند ) وفا کنند و طواف را گرد خانه عتیق ( بیت الحرام کعبه ) به جای آرند.

توضیح اینکه: لازم است كه شخص به نذري كه كرده عمل كند و وفاي به نذر از مهم ترين اصول نذر است كه خداوند بارها در آياتي از قرآن بر آن تاكيد كرده است.